Jest wiele kobiet które pragną potomstwa, ale boją się ciąży. Ja mam wręcz odwrotnie. Nie lubię i nie chcę mieć dzieci, jednak chciałabym być w ciąży. Podnieca mnie myśl o wszelkich zmianach jakie następują w tym stanie. Widok ciążowych brzuchów wywołuje u mnie podniecenie. Gdy zostaję sama w mieszkaniu wkładam sobie pod bluzkę poduszkę i oglądam się z zadowoleniem w lustrze. Regularnie oglądam zdjęcia ciężarnych, a raz czy dwa masturbowałam się do filmu z porodu. O moim fetyszu nie wie nikt, nawet partner. Wiem, że chociaż jemu powinnam powiedzieć, ale za bardzo boję się, że uzna mnie za dziwadło (którym w sumie jestem).

Historia rodem ze starych, dobrych Anonimowych. Pewnego lata pojechaliśmy sobie z przyjaciółmi do domku z działką. Taki wypad w kilkanaście osób na kilka dni. Ja lat 16. Były to czasy, kiedy chodzenie na dwójkę poza moim domem wiązało się dla mnie z ogromnym stresem. Dlatego wpadłam na pomysł, że wstanę bardzo wcześnie rano, kiedy wszyscy po nocnej libacji będą jeszcze słodko spali. Wszystko poszło prawie idealnie, niestety z jednym małym szczegółem - kibel miał tak słabe ciśnienie, że nie był w stanie spuścić mojego dzieła. Spuszczam wodę już 3 raz, zero zmian, ja coraz większy stres, że zaraz wszystkich pobudzę i co ja w ogóle mam teraz zrobić. Wpadłam więc na wspaniały pomysł. Wróciłam do pokoju, zabrałam kubek, zanurzyłam go w sedesie i zebrałam co trzeba. Problem w tym, że w łazience nie było żadnego okna. W tej sytuacji zdecydowałam się przejść obok i nad śpiącymi w pokoju ludźmi, w ręku niosąc kubek z gównem. Jakoś udało mi się nikogo nie obudzić, a zawartość wylać w krzaki za domem. To jednak nie koniec historii. Wracając zdecydowałam, że odłożę kubek na blat, a umyję go rano żeby teraz nikogo nie budzić (kuchnia, salon i sypialnia to było jedno pomieszczenie). Poszłam dalej spać. Po kilku godzinach wstaję. Kubka na blacie już nie było. A kilka osób, które zdążyło wstać przede mną, zrobiło sobie poranną kawkę.